آغوش دوباره حاکمان ایران به فرهنگ باستانی؛ از کنسرت در تخت جمشید تا جدال با واقعیت‌های امروز
در ماه‌های اخیر، حکومت ایران با برگزاری رویدادهای فرهنگی در مکان‌های تاریخی همچون تخت جمشید، تلاش کرده است تا با تکیه بر میراث باستانی و ملی‌گرایی، فضای تازه‌ای در جامعه ایجاد کند.
کنسرت در دل تاریخ
در یک شب مهتابی، صدای موسیقی ارکستر ارمنی و سرود ملی «ای ایران» با همراهی گروه کر ایرانی در میان ویرانه‌های تخت جمشید طنین‌انداز شد. این رویداد، که با حضور مقامات، دیپلمات‌ها و مردم برگزار شد، یکی از معدود مواردی است که حکومت به‌جای محدود کردن، خود اقدام به سازماندهی چنین برنامه‌هایی کرده است.
تغییر رویکرد یا تاکتیک موقت؟
هرچند بخشی از جامعه از این فضا استقبال کرده‌اند، برخی شهروندان نسبت به اهداف پشت پرده آن بدبین هستند. به گفته یکی از کاسبان شیراز، «این حکومت هیچ‌وقت از ایدئولوژی خود کوتاه نیامده، و تلاش برای آمیختن ملی‌گرایی ایرانی با ایدئولوژی مذهبی مأموریتی غیرممکن است.»
سختی‌های روزمره در شیراز
با وجود چنین برنامه‌هایی، مردم همچنان با مشکلات اقتصادی، تحریم‌ها و خاموشی‌های روزانه دست‌وپنجه نرم می‌کنند. جوانان از آینده ناامیدند و کسب‌وکارهای کوچک از قطع برق و رکود رنج می‌برند. یکی از فروشندگان جوان گفت: «رویای داشتن بوتیک خودم را دارم، اما با این اقتصاد امیدی نیست.»
افزایش گردشگری داخلی
با وجود کاهش شدید حضور گردشگران خارجی، علاقه به سفرهای داخلی بیشتر شده است. آمارها نشان می‌دهد بازدید از بناهای تاریخی فارس در نوروز امسال ۳۰ درصد رشد داشته و تخت جمشید در صدر مقصدها قرار گرفته است.
آزادی‌های اجتماعی محدود
پس از جنگ اخیر با اسرائیل، در شیراز شمار بیشتری از زنان بدون حجاب اجباری در انظار عمومی دیده می‌شوند. اما بسیاری همچنان معتقدند که این تغییرات واقعی نیست و به اصلاحات پایدار منجر نخواهد شد.
مقاومت جریان‌های تندرو
این سیاست فرهنگی جدید با مخالفت برخی نمایندگان تندرو در مجلس هم روبه‌رو شده است. آنان معتقدند دولت به جای حل مشکلات اقتصادی، مردم را با موسیقی و شادی سرگرم می‌کند.
لغو کنسرت شجریان در تهران
ماجرای برگزاری کنسرت همایون شجریان در میدان آزادی تهران، که می‌توانست به بزرگ‌ترین رویداد موسیقی کشور بدل شود، با فشارها لغو شد. این تصمیم بسیاری را ناامید کرد و احساس مداخله مداوم حکومت در زندگی شخصی مردم را پررنگ‌تر ساخت.
📌 این تغییرات نشان می‌دهد که حکومت ایران در تلاش است میان حفظ ایدئولوژی مذهبی و جلب رضایت مردم از طریق فرهنگ و تاریخ تعادل برقرار کند؛ تلاشی که برای بسیاری تنها «تاکتیکی موقت» به نظر می‌رسد
