فرهنگ و هنر
«پیرپسر: سفری به قلب تاریکی‌های اجتماعی از نگاه هنرمندان تبریز»
اطمه داداشی در گزارش بادبان از سینماگردی تابستانی با اهالی فرهنگ و هنر تبریز برای تماشای فیلم سینمایی پیرپسر (به نویسندگی و کارگردانی اکتای براهنی و تهیه‌کنندگی بابک حمیدیان) می‌نویسد. این فیلم محصول ۱۴۰۰ که در ۱۴۰۴ اکران شد، با بازی حسن پورشیرازی، لیلا حاتمی و حامد بهداد، در سالن سینمایی لاله پارک تبریز دیده شد. تبریز به‌عنوان شهر اولین سینمای عمومی ایران (سینما سولی در ۱۲۷۹) شناخته می‌شود. در ادامه، نظرات مختصری از کارشناسان تبریزی درباره فیلم آورده شده است.
نظرات اهالی هنر تبریز
- حامد نعمتی (بازیگر تئاتر): فیلم در مستعمره کارگردان قرار دارد و شخصیت‌ها استقلال ندارند. فیلمنامه خوب است، اما دیکته کارگردان آن را از عالی شدن بازداشته است.
- یاشار صدیق‌منش (فیلمنامه‌نویس): روایتی از اسطوره‌های سیاوش و رستم-سهراب، با نماد پسرکشی. غلام (پورشیرازی) شبیه ضحاک است. نقاط عطف قوی، اما بازی حاتمی و بهداد ضعیف است. فیلم موفق و در میان بهترین‌ها قرار می‌گیرد.
- جلال شمع سوزان (نویسنده): قصه ضعیف و منطق داستانی مخدوش است. هیچ نقطه قوتی نمی‌تواند ضعف فیلمنامه را جبران کند. فیلم تلاش براهنی برای خروج از سایه پدرش (رضا براهنی) است، با تمرکز بر پدر-پسرکشی.
- قادر جعفری (نویسنده): جذاب و سه ساعته بدون خستگی. تابوشکنی دارد، اما نمادپردازی (مانند مسیح مرده یا آلن گینزبرگ) زیاد است. روایت سنت شرقی که بر تجدد پیروز می‌شود؛ زن به‌عنوان عنصر حاشیه‌ای.
- نیلوفر ممدوح (دبیر فیزیک): فراتر از درام خانوادگی، با تمرکز بر فشار اقتصادی و پدرسالاری. بازی پورشیرازی درخشان، اما بهداد و حاتمی ضعیف. جسورانه و جریان‌ساز در سینمای اجتماعی ایران.
- ضیاء وظیفه شعاع (نویسنده): روایتگر جهان تلخ نسل گرفتار میان زخم‌های خانوادگی و اجتماعی. شاعرانه و رادیکال، با ساختار غیرخطی. ضعف فیلمنامه و پایان شتابزده، اما جسورانه و اخلاق‌مدار با الهام از اسطوره‌های ایرانی و روسی.
جمع‌بندی
پیرپسر فیلمی جسورانه با روایت پیچیده پدرسالاری و نکبت اجتماعی است که نظرات مثبت (ساخت خوب، جریان‌سازی) و انتقادات (ضعف قصه، بازی‌ها) را برانگیخته. این گزارش نشان‌دهنده علاقه اهالی تبریز به سینمای اجتماعی است.
